La mamà l’avia prestada a un client que anava sonar lo medecin. Al retorn, nòstre òme, calia ben que foguèssa pressat ! En plaça de la tornar menar a la farga, la laissèt acò de Mma Arnal. E de mai, la ròda de darrièr èra venguda a plat. Aquel biais de far corrocèt plan justament mon paire :
« Laissa-lo venir aquel d’aqui, que li freterai las aurelhas !... »
Mas son corroçament pro viste s’apasimèt. L’après-miègjorn me diguèt : « Ane ! vai quèrre aquela bicicleta, qu’anam petaçar aquela cambra. »
En un res de temps aquò foguèt demontat, rasclat, empegat, enrustinat e remontat. Lo paire èra alara de plan bona umor. Prenguèt la pompa e me diguèt : « Cacha ambe lo det gròs sus l’envelopa e compta quant nos cal de còps de pompa per la conflar a blòc. » Delarguèt un pet e diguèt en riguent : « Ou ! Aquel qu’aqui compta pas ! »
Mas, pompa que pomparàs … res comptèt pas. En remontant l’envelòpa avia pinçada la cambra ! Una liuçada de colèra dins sos uèlhs blus, un renèc a far cutar las estèlas. « Tira-me aquel utis de per mos uèlhs. Lo te vau demolir ! »
De qual parlava, de la bicicleta o del client ? Preguèri un aire atristesit, e m’en anèri ambe la bicicleta per la reclamar a l’ostal.
En i arribant, un rire bauj me ganhèt. La mamà, mesa al corrent, riguèt tanben. « Aqueste ser i pensarà pas pus ».
E avià plan rason. Lo dimenge matin, que avia tot son léser, me diguèt : « E se reparàvem ara aquela bicicleta ? »
Nos i metèrem e faguèrem aquo siaudament. Li ajèt pas cap d’embestiaments de res.