Una congièra de nèu que se formava dins l’òrt del curat en bordura de la rota ? Bona occasion per nautres de nos amusar ! Arrapàvem coma podiam sus la paret. E ara, totes ensemble quand li serem : Un, dos, très : hòp ! Totes a l’encòp sautàvem dins la congièra en contrabàs. E de neù duscas al cèl ! Lo curat nos entendia pardi e durbissia la fenèstra.
" Banda de pistolets ! Vesètz pas que fasètz perir los caulets ? Se m’en vau dire aquò al mèstre, anatz ausir quicòm !"
Sabiam qu’entendiam pas res de tot ! E d’abòrd per çò que la curat, en diguent aquò, nos mandava un moièg-rire complici e sabiam ben pro que sos caulets èron pas lo long d’aquela paret.
Era plan brave Monsur Folquièr. Quand èri son clergue de glèisa, los jorns de missant temps, après la messa, me fasia venir a la caminada per esperar l’escòla. E aqui tot en se caufant me fasia d’aquelas tartinassas ! E me disia en risent que calia aquò a un enfant de fabre se vòlia devenir fòrt per téner un jorn la plaça del papà…