Tornàvem de La Volpilhièra et faguèrem un destorn pel camp de lusèrna, non pas per saupre se los grabèls se fasiàn polits, mas per veire se una lèbre frequentava pas l’airal. A l’appròcha del jorn de l’obertura, lo resenhament podia plan servir. A l’òrle del camp li avia un pin e a sa cima un niù de gòrps. Ne faguèri la remarca al paire, prèste a anar li veire.
« Bedigassòt, me diguèt lo paire, tu sias totjorn prèste a t’arrapar sus qu’un arbre que sia, sufis que porte un palhàs a sa cima. Cal veire se lo niù es ocupat o non. »
E del plat de la man doèt dos o très tustons sul fust de l’arbre ; un gòrp s’enairèt del niù de brancas.
« La maire es al niù ; coa encara, o alara ten caud als pichons que son encara nuses, que duèi lo temps es pro frescòt.»